Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Η αποχή δεν είναι μήνυμα, αλλά επιτυχία του πολιτικού συστήματος...!

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Στέλνει κανένα μήνυμα η αποχή; Να μου επιτρέψετε να πω, κανένα

Σε όλες τις περιπτώσεις – με αποκορύφωμα τις τελευταίες ευρωεκλογές – τα κόμματα μετράνε μόνο αυτούς που πήγαν στην κάλπη. Μόνο αυτοί τους ενδιαφέρουν και μόνο με αυτούς κυβερνούν ή επιδιώκουν να κυβερνήσουν. Οι υπόλοιποι δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν. Όσοι δεν πήγαν να ψηφίσουν στις χθεσινές εκλογές έχουν στρέψει όπως φαίνεται οριστικά την πλάτη τους στο πολιτικό σύστημα.
Δεν θέλουν να το βλέπουν στα μάτια τους. Δεν εμπνέονται από κανέναν και δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να βγάλει την χώρα από το αδιέξοδο. Το πρόβλημα είναι πως και αυτοί ζουν στη χώρα. Και αυτοί πλήττονται από τις περικοπές, από τα μέτρα, από την ατολμία και την ανυπαρξία οποιασδήποτε πολιτικής. Λυπάμαι, αλλά όσοι δεν πήγαν να ψηφίσουν, δεν υπάρχουν.
Έχουν, όμως, πέσει στην παγίδα. Κυρίως στην παγίδα του πρωθυπουργικού εκβιασμού. Αποφάσισαν να μην πάρουν αυτοί την ευθύνη για την προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Έστειλαν ένα μήνυμα, χωρίς τελικά καν να τους ενδιαφέρει αν το μήνυμά τους θα ληφθεί από κάποιον και από ποιον.
Παρακολουθώντας χθες βράδυ στα τηλεπαράθυρα τους πολιτικούς, οι οποίοι συνέχισαν να διαπληκτίζονται και να αλληλοκατηγορούνται παρά τα χαμηλά ποσοστά των κομμάτων τους, διαπιστώνουμε ότι δεν διδάσκονται με τίποτε και από τίποτε.
Οχυρώθηκαν όλοι πίσω από τη θέση που εξασφάλισαν τα κόμματά τους και είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Έτσι κι’ αλλιώς σ’ όλη την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, έκαναν το παν για να στρέψει ο κόσμος την πλάτη του στην πολιτική.
Από δω και πέρα, θα κυβερνούν με αυτούς που πηγαίνουν στην κάλπη. Αυτή ήταν τελικά η επιδίωξή τους. Και αυτό είναι μήνυμα γι’ αυτούς που δεν πηγαίνουν να ψηφίσουν.
Το εξαγόμενο συμπέρασμα είναι πως τελικά αυτοί που δεν ψηφίζουν δεν στέλνουν μήνυμα. Παίρνουν μήνυμα. Και το μήνυμα που παίρνουν είναι πως ουδείς ενδιαφέρεται για την γνώμη τους.
Αν νομίζουν πως αυτό είναι καλό πράγμα, μπορούν να συνεχίσουν. Τα κόμματα θα μοιράζονται ένα 40% και θα εμφανίζονται επικυρίαρχοι του 100%. Ενδεχομένως θα φτάσουν κάποια στιγμή να μοιράζονται το 30% ή και το 20%. Και πάλι θα κυβερνούν το 100% του πληθυσμού.
Η αποχή δεν είναι αποτυχία του πολιτικού συστήματος. Είναι αποτυχία του λαού. Ενός λαού που από την στιγμή που διαπίστωσε ότι οι μέχρι σήμερα επιλογές του ήσαν επιβλαβείς, αποφάσισε να σταματήσει να συμμετέχει στον δημόσιο βίο.
Από "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ"

2 comments:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ Σωστό...

Ανώνυμος είπε...

Από χρόνια οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας, αρχιτέκτονες και εμψυχωτές της Μεταπολίτευσης, που ηγήθηκαν της σπατάλης, της μικροπολιτικής, του παιχνιδιού της εξουσίας μέσα από τις πελατειακές σχέσεις, που επέτρεψαν τη διαφθορά και αξιοποίησαν τη διαπλοκή για βραχυπρόθεσμα συμφέροντά τους, είχαν μια αγωνία. Ποιος θα χρεωθεί την προβλεπόμενη χρεοκοπία της χώρας και θα κάνει τον «ιστορικό συμβιβασμό» με την Τουρκία, ειδικά στο Αιγαίο.
Τα χρόνια πέρασαν, τα προβλήματα γιγαντώθηκαν και συσσωρεύτηκαν και τώρα πλέον οι πρωθυπουργοί πετάνε την «καυτή πατάτα» ο ένας στον επόμενο, σε συνθήκες πανικού. Ο Κ. Καραμανλής έκανε μισές θητείες και ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης των πολιτών από την πρώτη χρονιά της πρώτης του θητείας. Είναι φανερό ότι το πρόβλημα του πολιτικού συστήματος δείχνει πλέον αξεπέραστο. Ότι οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και οι κάτοικοι του Μαξίμου αυτοαναγορεύονται σε αναλώσιμους, άρα ελάχιστα αξιοσέβαστες οι κυβερνήσεις τους αλλά και οι ίδιοι.
Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα Δημοκρατίας. Μια θεσμική χρεοκοπία. Η ουσία, όμως, βρίσκεται λίγο πιο πέρα. Λείπει ο ηρωισμός, η επάρκεια, ο πατριωτισμός, το όραμα, ακόμη και ο ιδεολογικός και κοινωνικός ρομαντισμός. Η ελληνική πολιτική σκηνή δείχνει τα προβλήματά της, την ανεπάρκειά της, την ευτέλεια του ατομισμού και της ματαιοδοξίας της.
Αλλά η Ελλάδα δεν είναι μια τεράστια χώρα. Δεν αποτελεί επαρκές εποικοδόμημα. Δεν είναι μια αυτοκρατορική παρουσία. Για να υπάρχει χρειάζεται ήρωες, αγωνιστές, ονειροπόλους, αποφασισμένους ανθρώπους. Κοινωνιστές σημαντικούς. Ευεργέτες αξεπέραστους. Ανθρωπιστές τεχνοκράτες. Ποιητές της ζωής και της πράξης. Η Ελλάδα για να ζήσει χρειάζεται πάνω και πέρα από όλους ιδεαλιστές της Ελευθερίας και της Ευημερίας. Πατριώτες για τους πολλούς και το Εθνος και όχι για τον εαυτό τους και τους γύρω τους. Αυτοί οι διαφορετικοί χτίζουν Πατρίδες και τις διατηρούν ζωντανές και όχι οι Ραγκούσηδες και οι Παπακωνσταντίνου, που σπρώχνονται μεταξύ τους ποιος θα ανοίξει την «κερκόπορτα» για να περάσει η απώλεια και ο βαρβαρισμός του εξανδραποδισμού.
Ο Γ. Παπανδρέου δεν έπεσε έξω στο «λεφτά υπάρχουν»! Εκεί η συγκυρία και η εμμονή στο ευρωπαϊκό μοντέλο μπορεί να μην του επέτρεψαν να υλοποιήσει τη δέσμευση. Ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του είναι ανακόλουθοι με το ιστορικό δίλημμα που θέλησε να προβάλει: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Υποσχέθηκε τον σοσιαλισμό και υπηρετεί τη βαρβαρότητα. Δεν παίζει ρόλο πότε θα αμφισβητηθεί από την πλειοψηφία. Αύριο ή μεθαύριο….
Το πρόβλημα είναι ότι έχει ηττηθεί από χθες ή από προχθές και με τη διακαναλική του συνέντευξη μετέτρεψε τον εαυτό του και την πολιτεία του σε αναλώσιμο και διόλου αξιοσέβαστο μέγεθος.
Μένιος Τασιόπουλος

Δημοσίευση σχολίου